Ο μεταμοντερνισμός της πρώτης περιόδου (1950-1972) διέφερε σχεδόν ριζικά από εκείνον της δεύτερης περιόδου, ο οποίος ξεκίνησε το 1972 και διήρκησε έως το τέλος του εικοστού αιώνα. Οι δύο αυτοί μεταμοντερνισμοί διακρίθηκαν ως εξής: Ο πρώτος αποτέλεσε μια άκρως δημιουργική μεταστροφή, όντας εξέλιξη του μοντερνισμού, ενώ ο δεύτερος συνέτεινε στη μορφική διαπλάτυνση των εσωτερικών ενστάσεων του πρώτου. Η παράφορη πίστη στην οργανική μεταβατικότητα ήταν εκείνη που κατέστησε τον μεταμοντερνισμό της πρώτης περιόδου κορυφαίο, τόσο σε σχέση με το ποιητικό παρελθόν όσο και σε σχέση με το μέχρι των ημερών μας μέλλον. Ο μεταμοντερνισμός της δεύτερης περιόδου αναλώθηκε στην "επαναστατική" του υποχρέωση να "αποσυγχωνευθεί" και να "αυτονομηθεί" από την οργανική φύση της ποίησης. Επεδίωξε, με άλλα λόγια, να παρακάμψει τη μέγιστη, διαρκή επανάσταση, κάνοντας επανάσταση.

Αυτό το σώμα είναι ό, τι κατάφερε να μείνει όρθιο μετά από πολλαπλές αναγνώσεις ενός μεγάλου αριθμού ποιητικών συλλογών με έργα διακοσίων είκοσι Αμερικανών μεταμοντέρνων ποιητών, της περιόδου 1950-2012, και όλων των σχετικών ανθολογιών που κυκλοφόρησαν στο αντίστοιχο διάστημα.