Η λέξη γλυκόπικρη ταιριάζει απόλυτα στη σχέση που έχω με την πατρίδα μου. Στην Τουρκία υπάρχουν πολλά που εξακολουθούν να είναι πολύ δικά μου -τα ποιήματα του Ορχάν Βελί, τα μυθιστορήματα της Χαλιντέ Εντίπ και του Ορχάν Παμούκ, ο πειρασμός των φαγητών, τα νοσταλγικά τραγούδια της Κωνσταντινούπολης και το λαμπύρισμα του Βοσπόρου. Είναι όμως πολύ περισσότερα αυτά που με πικραίνουν και με εξοργίζουν: τα κορίτσια και οι γυναίκες στο Ντιγιάρμπακιρ και στη Μαλάτια, που αγνοούν τα δικαιώματά τους και εγκαταλείπονται στη μοίρα τους από τους πολιτικούς· η εχθρική στάση του μουσουλμανικού περίγυρου, που υποχρεώνει τις μικρές χριστιανικές κοινότητες να ζουν απομονωμένες, πίσω από ψηλούς μαντρότοιχους· η ευκολία με την οποία σχεδιάζονται και εκτελούνται από τους συμπατριώτες μου τα "εγκλήματα τιμής"· η αδιαφορία για όλα όσα μαρτυρούν ένα παρελθόν που υπήρχε πριν ακόμη καταλάβουν την εξουσία οι Οθωμανοί· η απόλυτη σιωπή για τα χρόνια όπου οι Τούρκοι κυνηγούσαν, εκτόπιζαν και δολοφονούσαν Αρμένιους και Έλληνες.