Κατά το πλείστο, τα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν εκτραπεί του σκοπού τους, υποστηρίζει ο συγγραφέας στο παρόν βιβλίο, ως συμπέρασμα μιας αιχμηρής και ολοκληρωμένης κριτικής της λειτουργίας, της οργάνωσης και της απόδοσής τους. Δεν έχουμε πια φαινόμενο υπολειτουργίας των ΑΕΙ μας, αλλά μετάλλαξής τους σε χώρους επιδίωξης συντεχνιακών μικροσυμφερόντων που ελάχιστα σχετίζονται με τους πραγματικούς σκοπούς και στόχους του ιδανικού πανεπιστημίου. Η πανθομολογούμενη κρίση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν χωράει ημίμετρα και σημειακές βελτιωτικές παρεμβάσεις. Επιβάλλει τον επαναπροσδιορισμό του σκοπού των δημόσιων πανεπιστημίων και τη στήριξή του με λειτουργικό εκσυγχρονισμό που να διασφαλίζει ότι δεν θα ξανακατρακυλήσουν στον σημερινό εκφυλισμό τους. Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το κείμενό του "μαχητική μπροσούρα". Στην ουσία του όμως το βιβλίο δεν είναι μόνο τεκμηριωμένα καταγγελτικό. Η ανάλυση της σημερινής παθογένειας οδηγεί σ' ένα σχέδιο επανίδρυσης του δημόσιου πανεπιστημίου. Το βιβλίο περιγράφει με λεπτομέρεια "οικοδομικού σχεδίου" το ιδανικό δημόσιο πανεπιστήμιο που κατά το συγγραφέα πρέπει να δημιουργηθεί ως πειραματικό και πιλοτικό ίδρυμα, επειδή εκτιμά ότι μια συνολική μεταρρύθμιση είναι πρακτικά ανέφικτη και λογικά αδύνατη. Η φαντασία του συγγραφέα αποκορυφώνεται με τον οραματισμό του Αιγαίου Αρχιπελάγους ως τόπου πραγμάτωσης της "ουτοπίας" του. Είναι ένα βιβλίο βγαλμένο μέσα από την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής. Μιας εμπειρίας που γέμισε τον συγγραφέα αγωνίες και ανησυχίες, αλλά συνάμα του δίδαξε την αισιοδοξία της ιδεολογίας του την οποία διακηρύσσει δημόσια.