Η αγάπη είναι χωρίς καμία αμφιβολία μια βιβλική, ιουδαιοχριστιανική ιδέα. Το Ισλάμ την παρέλαβε από τη Βίβλο. Το σημαντικό με την αγάπη είναι βεβαίως να την πράττεις, έχει ωστόσο μεγάλη πνευματική σημασία, ενάντια στον γενικευμένο καθημερινό μηδενισμό, και να κάνουμε λόγο για αυτήν, να προσπαθούμε να την εννοήσουμε. Τα ερωτήματα είναι πολλά: πόσο αξεχώριστες είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο; Αποκλείεται να υπάρχει η μία χωρίς την άλλη; Η αγάπη προϋποθέτει την πίστη; Η αγάπη για τους εχθρούς των συνοπτικών Ευαγγελίων και η αγάπη προς αλλήλους του τέταρτου Ευαγγελίου είναι το ίδιο; Η αγάπη για τους εχθρούς, η οποία αρνείται και την ίδια την αυτοσυντήρηση και φτάνει μέχρι τη θυσία, μήπως είναι τελικά μια ηθική πρόταση που κινδυνεύει να μένει παντοτινά απραγματοποίητη; Τι σχέση έχει η αγάπη με συγγενείς προς αυτήν ιδέες, αξίες ή συναισθήματα, τόσο του προχριστιανικού και εξωχριστιανικού κόσμου (έρως, φιλία) όσο και του χριστιανικού (έλεος, φιλανθρωπία); Τέλος, είναι δυνατή η μετάφραση της αγάπης σε συλλογική κοινωνικοπολιτική πράξη ή πρέπει, επί ποινή αυτοακυρώσεώς της, να μένει πάντα στα διαπροσωπικά όρια;