[...] Τόσο ο καθαρευουσιανισμός όσο και ο δημοτικισμός βασίζουν τη διακήρυξη και το γλωσσικό τους πρόγραμμα στην αποδοχή ως αυτονόητης αυτής της καρατόμησης της ελληνικής γλώσσας, για να περιμαζέψουν και θάλψουν από τα αιμάσσοντα κομμάτια της ο πρώτος το κεφάλι με το πνεύμα, ο δεύτερος τα σπλάχνα και την καρδιά. Κι όμως αυτός ο σφαγιασμός της ελληνικής γλώσσας από τους μορφωμένους Ευρωπαίους δεν είναι μόνο πράξη βαρβαρική· είναι συγχρόνως (και κυρίως) ιδεοληπτική και αντεπιστημονική. Τα "αρχαία ελληνικά" και τα "νέα ελληνικά" είναι ψευδοσύνολα: λεξιλογικά η γλώσσα του Ξενοφώντα είναι συγγενικότερη προς τη γλώσσα του Ελύτη ή του Σκληρού παρά προς τη γλώσσα του Ομήρου ή του Ησίοδου...