Έτσι, αφού έφτιαξα τον πρωινό καφέ, σκέτο όπως τον έπινε ο πατέρας μου, με τις πρώτες γουλιές, ξαναέφερα στο νου αυτά που μου είχε εξιστορήσει ο πατέρας μου (είχε ήδη προσβληθεί από την μοιραία αρρώστια) μια απ' τις λίγες φορές που μου εκμυστηρεύτηκε κάτι ολότελα δικό του, κάτι για το οποίο σχεδόν ποτέ δεν μίλαγε, για το δικό του μακρινό ταξίδι στην Αμερική.

Και παράξενο, εκτός από το mail d' Afrique, πόσο ήταν μια επανάληψη του δικού μας ταξιδιού, πόσο έμοιαζαν οι δυο ιστορίες, πόσα ίδια βιώματα είχαμε ζήσει. Η ιστορία του πατέρα μου άρχισε ως εξής...

Κως, Μπόντρουμ, Νέα Υόρκη, Κινσάσα: τέσσερεις τόποι ενωμένοι από παράξενα πεπρωμένα που συναντιούνται, ανακατεύονται και απαντιούνται. Στο κέντρο όλων αυτών των μετακινήσεων, η Κως, μια ανάσα από την Τουρκία, απέναντι απ' το Μπόντρουμ, τόσο κοντά που, όταν ο άνεμος είναι ευνοϊκός, η φωνή λένε του μουεζίνη, εκεί στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, φτάνει και σβήνει στις ακτές της Κω. Κως, γη φιλοξενίας για εκατοντάδες οικογένειες προσφύγων της Μικράς Ασίας, και γη από όπου θα φύγουν χιλιάδες μετανάστες, σε διαδοχικά κύματα, για βόρεια Αμερική, Αυστραλία ή Αφρική στην διάρκεια όλου του εικοστού αιώνα...

Με ευαισθησία, χωρίς να χάσει ποτέ το κριτικό βλέμμα του αφηγητή, "Φεύγεις κι εσύ;" αναφέρεται σ' αυτά τα σταυρωτά πεπρωμένα, και γοητεύει με την οξύτητα της μαρτυρίας του.