[...] Με αυτές τις περιγραφές της αγάπης, η Έλζε Λάσκερ-Σούλερ προτείνει ισόνομη και ισότιμη επικοινωνία μεταξύ άνισων, στη θέση των κυρίαρχων επικοινωνιακών εμποδίων που δημιούργησαν ο εθνικισμός, ο αντισημιτισμός και ο μισογυνισμός. Υπαινίσσεται ότι αν υπάρχει έστω κι ένας εξόριστος Ιωσήφ που θα φυλάξει την καρδιά του γηγενούς φαραώ στο αίμα του, τότε θα μπορέσουν να επιβιώσουν και η Αίγυπτος (ή η Γερμανία) και οι Εβραίοι. Μια Εσθήρ μπορεί να εμποδίσει με το θάρρος της την εξόντωση των Εβραίων, μιλώντας με τον βασιλιά, χάρη στην αγάπη που νιώθει ο βασιλιάς -και ο Θεός- γι' αυτήν. Κάθε Βοόζ μπορεί να σώσει μια ξένη Ρουθ από την πείνα και τη μοναξιά, και κάθε Ρουθ μπορεί να προσφέρει σ' έναν Βοόζ πνευματική και σωματική ηδονή.
Οι "Εβραϊκές μπαλάντες" δεν περιέχουν δημόσιες ή κοινωνικές "πολιτικές" αναφορές, και η ίδια η ποιήτρια ισχυρίζεται πως είναι "απολίτικη". Αλλά η επαναλαμβανόμενη θεματολογία και δομή τους υποδηλώνουν ριζοσπαστική κριτική των καθιερωμένων αρχών που ίσχυαν στη Γερμανία του Γουλιέλμου Β΄. Μπορεί οι Εβραϊκές μπαλάντες να μην παίρνουν ξεκάθαρη θέση στις πολιτικές διαμάχες της εποχής τους, είναι όμως εμφανές ότι προτείνουν ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο. Επομένως, οι εθνικοσοσιαλιστές ίσως να ήταν πιο ενδελεχείς αναγνώστες από τους φίλους και τους συγκαιρινούς τής Λάσκερ-Σούλερ γι' αυτό και θεώρησαν ότι το έργο της ήταν πραγματικά "εχθρικό".

(από την εισαγωγή του βιβλίου)