Η Αρκαδία, εκτός από ιστορική και σύγχρονη περιοχή, είναι και το όνομα που παρέμεινε στο δυτικό πολιτισμό για να ανακαλεί ένα αρμονικό και ειρηνικό όνειρο, μια χαμένη και επιθυμητή κατάσταση κατά την οποία η ανθρώπινη ύπαρξη ζούσε σε ισορροπία με τη φύση, ένα μέρος όπου ο άνθρωπος δεν ένοιωθε ακόμα ξεριζωμένος. Για περισσότερα από δυο χιλιάδες χρόνια, ενώ ο πόλεμος θριάμβευε ως θεμιτός τρόπος ζωής και η εξουσία ευλογούσε τις αιματηρές επιχειρήσεις του, δεν έλειψαν ποτέ εκείνες οι ποιητικές φωνές που διατηρούσαν ζωντανό αυτό το αιώνιο βουκολικό κάλεσμα τής απλότητας, αυτό το μήνυμα μιας προσιτής ευτυχίας. To έργο "Ευδαίμων Αρκαδία" περικλείει τη συγκίνηση της ανίχνευσης μιας και μόνης ιδέας που συλλογίστηκε ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια αιώνων. Για πρώτη φορά, ένα προσεγμένο έργο θέτει τη διπλή πρόκληση να σκιαγραφήσει με αφετηρία τα τοπία της σύγχρονης Αρκαδίας ένα τεκμηριωμένο και ζωντανό πορτρέτο της Αρκαδίας που φαντάστηκαν οι αρχαίοι και να ανιχνεύσει τη διαμόρφωση και την επιρροή αυτού του επιβλητικού μύθου από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας μέσω των έργων και των μαρτυριών πάνω από εκατό ιστορικών προσώπων. Η μακρινή φωνή του Ησίοδου, ο ουτοπικός ορθολογισμός του Πλάτωνα, οι αθώες απηχήσεις του Θεόκριτου, οι εκλεπτυσμένοι στίχοι του Βιργίλιου, η διαρκής σαγήνη του Οβίδιου, η νέα ελπίδα του Ενδελέχιου και του Πομπόνιου, το αναβιωμένο όνειρο του Νάσο, η ευρυμάθεια του Δάντη, ο αλτρουισμός του Πετράρχη και του Ριένζο, οι πολιτιστικές ανησυχίες των Μεδίκων, η ταπεινή σοφία του Έρασμου, η ποιητική ευστοχία του Σανατσάρο, ο ενθουσιασμός τού Μοντεμαγιόρ και του Σίδνεϋ, ο μπαροκισμός τού Γκόνγκορα και του Ούρφε, τα έμψυχα τοπία του Πουσέν και του Λοραίν, οι προβολές των Μπάιρον, Σέλεϋ, Γκαίτε και Μπλέικ ή οι αναπολήσεις της Αρκαδίας στις μέρες μας είναι μερικά από τα πολλά πολιτιστικά απομεινάρια που συλλέγει αυτό το έργο και συσχετίζει με έναν τελευταίο σκοπό: να κάνει τους Αρκάδες και τους Έλληνες να συνειδητοποιήσουν τη σημασία του ονόματος αυτής της πανέμορφης γης για τον κόσμο.