[...] Δεν πάνε χρόνια πολλά που μεταξύ μας οι γείτονες είχαμε αμυδρή εικόνα ο ένας για τον άλλο. Μόνο ψίθυρους ακούγαμε. Και από την ιστορία που διαβάζαμε καταλαβαίναμε ότι μπορεί μεταξύ μας και να μοιάζουμε. Δεν πάει καιρός πολύς που τα γραφτά ο ένας του άλλου δεν τα καλογνωρίζαμε. Τα παράθυρα της αυλής μας ήταν κλειστά. Πόσο ανοιχτά όμως παραμένουν άραγε σήμερα; Τόσο όσο να μπορέσουν να ανοίξουν ακόμα περισσότερο. Αυτή ακριβώς η σκέψη είναι που οδήγησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Ελλάδας να μπει ξανά στην περιπέτεια ενός "Εργαστηρίου Βαλκάνιων Πεζογράφων". Δημιουργική, προκλητική, αλλά στην κυριολεξία περιπέτεια. Η συνάντηση λοιπόν καθορίστηκε για τις αρχές του Δεκέμβρη. Και στο νου ένα πράγμα κυριαρχούσε. Η συνάντηση αυτή να μην είναι απλά και μόνο μια αφορμή για εθιμοτυπική συνεύρεση, αλλά να γίνει η αφορμή για συνεχή και ουσιαστική επικοινωνία. 'Ενα σύγχρονο γεφύρι, που θα δώσει τη δυνατότητα σε μας τους απλούς ανθρώπους που μιλούμε διαφορετικές γλώσσες και πιστεύουμε σε διαφορετικούς θεούς, μέσα από τον Δρίνο της γραφής, να περπατήσουμε τα μονοπάτια των σύγχρονων καιρών ήρεμα και δημιουργικά. Και να αφήσουμε την πένα όλων εκείνων των μικρών και μεγάλων Ίβο Άντριτς της γειτονιάς μας, να μας δείξουν τον τόπο τους και τον θεό που πιστεύουν, να μας γνωρίσουν το παράπονο και τα παραμύθια τους, τις βλαστήμιες και τις κατάρες τους. Τώρα που το Γεφύρι του Δρίνου το είδαμε γκρεμισμένο, τώρα που στο όνομα της παγκοσμιοποίησης τα όνειρα θολώνουν, τώρα που οι ισχυρές γλώσσες του πλανήτη απειλούν να αφανίσουν τις δικές μας, ίσως οι φωνές των συγγραφέων, έτσι όπως αντλούν έμπνευση άλλοτε από τα ιστορικά γεγονότα και άλλοτε από την επικαιρότητα, και δίνουν σχήμα σε ένα βιβλίο, ίσως τελικά έχουν να αποκαλύφουν πολύ περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε. Τη μικρή αποκάλυψη γυρεύαμε αρχίζοντας τις ετοιμασίες του φετινού "Εργαστηρίου Βαλκάνιων Πεζογράφων". 'Οσο όμως περνούσε ο καιρός, βρισκόμασταν μπροστά σε μια στέρεη πραγματικότητα. 'Οτι τελικά η γειτονιά μας και αξιόλογη γραφή και σημαντικούς γραφιάδες διαθέτει. Μια λογοτεχνία, ή μάλλον πολλές λογοτεχνίες, ικανές να ταξιδέψουν σ' όλο τον πλανήτη και να γοητεύσουν δεκάδες χιλιάδες αναγνωστών. Ας γίνει η Αθήνα ο πρώτος σταθμός. Μια πρώτη αφορμή να γκρεμιστούν τα φράγματα εκείνα που έκρυβαν τόσο καιρό, κι εξακολουθούν να κρύβουν, αυτή τη μικρή αυλή των θαυμάτων.
Μια πρώτη ματιά σ' αυτή τη θαυμαστή αυλή επιχειρεί να ρίξει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου στις σελίδες που ακολουθούν. Φιλοξενώντας κείμενα ελλήνων κριτικών της λογοτεχνίας για βιβλία βαλκάνιων συγγραφέων που έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στη χώρα μας, θέλησε να δημιουργήσει το λάκτισμα που θα οδηγήσει τον έλληνα αναγνώστη σε μια συστηματικότερη και πιο ουσιαστική γνωριμία με τη λογοτεχνία των βαλκανικών χωρών. [...] (Πόλυ Κρημνιώτη)