Η οδυνηρή μύηση στον έρωτα του μικρού Σιμό από τη Μονέτ, μια ώριμη γυναίκα, που ΄ναι την ίδια στιγμή νεράιδα και μάγισσα.
Το μικρό αγόρι αντιτάσσει τα μολυβένια στρατιωτάκια και τα όνειρά του ενάντια στα μυστικά και στα ψέμματα του κόσμου των ενηλίκων, που εκείνη θα του τον φανερώσει με τα πιο σκληρά του χρώματα.
Ο Guy Goffette υπογράφει το μυθιστόρημα της απατημένης αθωότητας, γεμάτο νοσταλγία, όμορφο και σκληρό όπως η πρώτη αγάπη, χαραγμένο από το "ανέφικτο" της χαμένης παιδικής ηλικίας: "Μα πάνω απ' όλα, θα μπορούσα, μ' αλαφράδα στην καρδιά, να βαδίζω για πολύ καιρό, για χρόνο πολύ, μ' ένα τριαντάφυλλο στο χέρι προς ένα νεαρό κορίτσι με πόδια γυμνά, να μοιραστώ μαζί της τα πάντα και να μην έχω πια μυστικά".
Η Μονέτ είχε τα πάντα, γνώριζε τα πάντα... εγώ τίποτα. Με πήρε κάτω από τα φτερά της, με τύλιξε στα σεντόνια της σαν σε μια κόλλα χαρτί.
Με πάτησε κάτω σαν τσιγάρο
κι έπειτα με πέταξε μακριά.
Ήμουν μόλις δώδεκα χρονών... εκείνη πάνω από τριάντα.