Συγγενέστερος διάδοχος του έπους είναι η αρχαία ελεγεία. Τη διαδοχή εκφράζει η συγγένεια του μέτρου και η διαφοροποίηση της έννοιας του ελεγείου (δηλαδή του δίστιχου συνδυασμού εξαμέτρου-πενταμέτρου) και του ελέγους (ως στοιχείου αντιηρωικού, ακόμη και του θρήνου). Με τη σταθερά του πρώτου και με την υπέρβαση του δεύτερου στοιχείου, η ελεγεία απ' τη μικρασιατική ενδοχώρα διαδόθηκε στην κεντρική Ελλάδα (Αττική και Σπάρτη) και αναδείχθηκε κατά σειράν ως ελεγεία πατριωτική (που την εξέφραζε ο Καλλίνος και ο Τυρταίος), λυρική ή ερωτική (ο Μίμνερμος), νομοθετική ή πολιτική (ο Σόλων), παραινετική και γνωμική (ο Θέογνις) και περνώντας στη Μεγάλη Ελλάδα βιοθεωρητική και κοσμολογική (ο Ξενοφάνης). Έτσι η ποίηση η ελεγειακή υπήρξε από τα πιο πολύ πολύμορφα και τα μακροβιότερα είδη της αρχαίας γραμματείας. Γιατί εκτός απ' τα προσωπικά και τα κοινωνικά βιώματα, είχε εκφράσει και τις νομοθετικές αρχές και τη φιλοσοφία. Και γιατί υπερβαίνοντας την εποχή της είχε συντελέσει, ύστερα από τη γέννηση, στην έκρηξη, στα αλεξανδρινά ιδίως χρόνια, ως νέου είδους ελεγειακού, του επιγράμματος.

Οι "Ελεγειακοί" είναι ο τρίτος τόμος της σειράς "Αρχαίοι Λυρικοί" με εισαγωγές, μετάφραση και σχόλια του Γιάννη Δάλλα.