Ο όρος ανθίβολο θα πρέπει να είχε καθιερωθεί μέχρι τους υστεροβυζαντινούς χρόνους, περίοδο στην οποία χρησιμοποιείται από τον Κωνσταντινουπολίτη γραφέα Γρηγόριο Αλυάτη [...] για την υποδήλωση χρήσης αρχέτυπου. [...] Η αντίληψη του όρου από τον αντιγραφέα προσεγγίζει τον κώδικα με φορητή εικόνα και οδηγεί στην ειδοποιό ταύτιση του τελευταίου με τα σχέδια εργασίας. [...] Η προσέγγιση των σχεδίων εργασίας βάσει αισθητικών και τεχνοτροπικών χαρακτηριστικών επιτρέπει την εκτίμηση ότι ο όρος ανθίβολο αφορά στα εξοχότερα δείγματα των έκτυπων και διάτρητων σχεδίων, υπό την έννοια ότι η παραγωγή τους προϋποθέτει την ταύτιση χάρτου με το υπόδειγμα, όπως δηλώνουν οι όροι αθιβόλαιον, αθιβόλι(ν), αντιβόλι, αντιβόλαιον, αντίβολον [...] και έχει επισημανθεί [...] ότι καθιερώθηκε από τον Διονύσιο εκ Φουρνά [...]. Ειδικότερα, η ετυμολογία και η χρήση των όρων αθίβολο και ανθίβολο συνεκφράζουν τον τρόπο παραγωγής διάτρητων σχεδίων εγκλείοντας την καλλιτεχνική εμπειρία της αντιγραφής.

(Νίκος Μ. Μπονόβας, αρχαιολόγος, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού)