Ο Πέτρος Γεωργιάδης δεν ανήκει στους μεγάλους της μεταβυζαντινής ζωγραφικής. Είναι υποδεέστερος τόσο των ζωγράφων της Κρητικής σχολής του 17ου αιώνα, των ζωγράφων της Σχολής της Βορειοδυτικής Ελλάδος, όσο και των Επτανησίων του δευτέρου μισού του 18ου και των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα. Με τους τελευταίους άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει και καμιά σχέση τεχνοτροπίας, μια που αυτοί είναι πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τη δυτική τέχνη. Εντούτοις, αν και δεν είναι άριστος, είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους Ηπειρώτες αγιογράφους του 18ου και του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Κατόρθωσε, χωρίς να προδώσει τη βυζαντινή παράδοση, να δημιουργήσει ένα προσωπικό ύφος που είναι ευδιάκριτο και τον διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος των αγιογράφων. Το έργου του μας επιτρέπει να συλλάβουμε το επίπεδο της ηπειρωτικής αγιογραφίας στην εποχή του. Είναι γνωστό ότι η θρησκευτική ηπειρωτική ζωγραφική αυτή την εποχή στερείται αριστουργημάτων, το φαινόμενο, όμως, είναι γενικότερο, διότι ο 19ος αιώνας είναι εποχή παρακμής για τη μεταβυζαντινή καλλιτεχνική παράδοση. [...]