Ολιγογράφος, με λόγο μεστό και στοχαστικό, ο Ανδρέας Νεοφυτίδης συνεχίζει και σ’ αυτή τη συλλογή του την προσπάθεια ανίχνευσης των δυνατοτήτων της γλώσσας, δηλαδή του ανθρώπου, έναντι των πραγμάτων, αλλά και της δύναμης των πραγμάτων, δηλαδή του κόσμου, απέναντι στον ανθρώπινο Λόγο, μέσα στη σημερινή, κυριολεκτικά αιμάσσουσα, ρευστότητα/κατρακύλα μιας μη αυθεντικής ζωής.
Πρόκειται για μια γραφή αποφθεγματική, καταληκτική και συμπερασματική συλλογισμών οι οποίοι, ενώ μέσω μιας προσχηματικής, σκηνοθετημένης σιωπής παραμένουν άφατοι, «υψώνονται», ωστόσο, σαν κεκρυμμένα σκηνικά ενός λόγου λακωνικού που, ως ύφος, αντιστρατεύεται/υποθάλπτει κενόδοξες πολυλογίες.
Ακόμη, οι στίχοι μπορεί να είναι οι εύηχες και πλήρεις νοήματος εκρήξεις καταθλιπτικών σιωπών μέσα στο χώρο και το χρόνο ή μπορεί να είναι οι προειδοποιητικές -και ευπρόσδεκτες- ρωγμές στις εκτάσεις της σιωπής που μας περιβάλλει, παρ’ όλη την ύπουλη ηχορύπανση που έχει ενσκύψει πάνω μας και γύρω μας και παρ’ όλες τις κενές εικόνες που τυφλώνουν, κατατρώγοντας έτσι ό,τι έχει απομείνει από τον Λόγο και το Νόημα, δηλαδή τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.
Στίχοι-ρωγμές στο λευκό των σελίδων, αποπειρώνται να καταδείξουν πως η ζωή ως Λόγος και Νόημα, φυτρώνει μέσα στις ρωγμές τις οποίες ο άνθρωπος (μπορεί να) επιφέρει στο σκοτάδι που απλώνεται σ’ αυτό το τέλος εποχής. Εδώ ίσως να έγκειται και το όποιο «μήνυμα» που ενδεχομένως θα αναζητήσει ο αναγνώστης.
Σύμφωνα με τον Ερατοσθένη Καψωμένο (2009), ο Ανδρέας Νεοφυτίδηςς "στο πεδίο της ποιητικής υλοποιεί, με μια άκρα οικονομία λόγου, την ελληνική αισθητική της λιτότητας. Παράλληλα, με την υπέρβαση της εμπειρικής λογικής, πραγματώνει μια νεωτερική γραφή, κλασικής ωστόσο ισορροπίας."