"Απ' όλες του τις ιστορίες είναι η πιο θλιβερή", έγραψε ο Έντουαρντ Σαΐντ για την "Έιμι Φόστερ". Πράγματι, είναι μια σπαραχτική ιστορία για την απόλυτη αθωότητα - τόσο απόλυτη, που μόνο με απλότητα μπορεί κανείς να μιλήσει γι' αυτήν. Ο Γιάνκο, ο ναυαγός που ως το τραγικό του τέλος παραμένει πεντάξενος στον άξενο τόπο όπου τον έριξε η μοίρα, είναι αθώος ως τα τρίσβαθά του, περισσότερο κι από παιδί - από τα παιδιά που τον παίρνουν στο κατόπι και τον κοροϊδεύουν. Κάτω από τα ξενικά του ρούχα κι από το δέρμα του, που 'ναι φτιαγμένο για τον ήλιο ενός άλλου τόπου, φοράει κατάσαρκα τη μοναξιά του - κι αυτή την ξεχωριστή αξιοπρέπεια που η μοναχικότητα χαρίζει στον άνθρωπο.