[...]
- Ξέρεις, της είπα, το βιβλίο νομίζω ότι πραγματικά είναι τέλειο...
- Λοιπόν;
- Λοιπόν αυτό είναι το σφάλμα του. Είναι τέλειο ενώ δεν θάπρεπε να είναι. Και αυτό που λείπει είναι ο Χρόνος. Ο χρόνος που πέρασε και άφησε τα σημάδια του. Όσες γραμμές κι αν χάραξα με την πούντα δεν είναι αρκετές. Και φαίνονται κατασκευασμένες. Η φθορά πρέπει να είναι πιο μεγάλη, έχουν περάσει πέντε ολόκληροι αιώνες. Το βιβλίο πρέπει να το γδάρω κυριολεκτικά. Πρέπει να το περάσω με οξύ για να παλιώσει πραγματικά το δέρμα και όχι να φαίνεται μόνο σα παλιό... με δυο λόγια πρέπει να το καταστρέψω, να το χαλάσω... Ξέρω, πως όπως είναι, είναι πολύ ωραίο και δεν πρέπει. Λέω λοιπόν... και είδα να περνά η ίδια έκπληξη που είχα νιώσει κι εγώ, στα μάτια της γυναίκας μου.
Τι κάνουμε τώρα; Συμβιβαζόμαστε στο "τέλειο" και το δίνουμε όπως είναι στον πελάτη ή προχωρούμε στο πάλιωμα, το χαλάμε και...
[...]

"Αγαπητέ Κύριε Γανιάρη,

Πραγματικά συναρπάστηκα όταν είδα το δέσιμό σας. Ήταν πολύ περισσότερο από ένα ξεχωριστό χειροτέχνημα, ήταν ένα έργο Τέχνης. Είμαι τόσο ευχαριστημένος που χρησιμοποιήσατε τη δική σας έμπνευση και διατηρήσατε τη βιβλιοδεσία των πρωτοτύπων του 15ου αιώνα.
Προτίθεμαι να παρουσιάσω τη βιβλιοδεσία αυτή σε έναν αριθμό ανθρώπων των καλλιτεχνικών κύκλων εδώ..."

Κάθησα στο καναπεδάκι της γωνιάς μας και έκλαψα άλλη μια φορά από ευτυχία. Δεν τον ξαναείδα, ούτε για να τον ευχαριστήσω για το μέγα δώρο που μου έκανε: τη δικαίωσή μου σαν καλλιτέχνη, την εμπιστοσύνη που χρωστούσα στον εαυτό μου [...]

(απόσπασμα από ένα από τα κείμενα του βιβλίου, με τίτλο: "Ένας Πορτολάνος του 1473 μ.Χ.")