Οι τελετουργίες είναι προκαθορισμένες, επαναλαμβανόμενες, συμβολικές δραστηριότητες, που συνίστανται από λεκτικά και μη λεκτικά στοιχεία και χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την επικοινωνιακή πλευρά κάθε συμπεριφοράς. Είναι δηλαδή συμβολικές πρακτικές, τρόπος επικοινωνίας παραστάσεις που επιβεβαιώνουν το σύστημα των κοινωνικά αποδεκτών σχέσεων ανάμεσα σε άτομα και σε ομάδες, ενισχύουν την κοινωνική δομή, παράγουν το δικό τους είδος συμβολικής γνώσης. Οι "σταθμοί της ζωής" του ανθρώπου, όταν αυτός διέβαινε από μια κατάσταση σε άλλη, συνοδεύονταν από τελετουργίες, γι' αυτό και διαβατήριες. Ειδικότερα, οι τελετουργίες συνόδευαν είτε τα οριακά σημεία της κοινωνικής ζωής των ατόμων (γέννηση, ενήβωση, γάμος, θάνατος, ξενιτιά) είτε τα"επικίνδυνα", τα μεταβατικά χρονικά σημεία του "κύκλου του χρόνου" (πρωτομηνιές, τροπές του ήλιου, φάσεις της σελήνης, κλπ.). Τέτοια ζητήματα μελετώνται εδώ, με βάση το παράδειγμα των "τριών σταθμών" της ανθρώπινης ζωής στον μικρασιατικό Πόντο, από το β' ήμισυ του 19ου αιώνα μέχρι το 1922, με τις αναπόφευκτες αλλαγές που επήλθαν κατά την καθοριστική για την κοινωνική ιστορία του Πόντου περίοδο των εβδομήντα περίπου αυτών ετών.