«Η τραγωδία σκάει πάνω στο κεφάλι σου σαν βράχος. Δεν είναι ότι ανακαλύπτεις κάτι που δε γνώριζες, είναι ότι αλλάζει για πάντα η οπτική σου για τα πράγματα. Αλλάζει η υφή του φωτός και του σκοταδιού, κάθε εικόνα της μνήμης γίνεται αδιανόητα ευκρινής. Η μητέρα μου πέθανε στα 63 της, κι εγώ τώρα στα 63 μου έχω το προνόμιο να είμαι ο γιος που δίνει ζωή στην αγαπημένη του μητέρα. Δεν ήταν ζήτημα επιλογής το γράψιμο αυτού του βιβλίου. Συνέβη, όπως συμβαίνουν οι νόμοι της βαρύτητας. Και κατά κάποιο τρόπο είμαι ευγνώμων, όχι για το ότι συνέβη, αλλά για το ότι ξέρω ότι συνέβη». Α. Φόργκατς Το 2013 ο Ούγγρος συγγραφέας Άντρας Φόργκατς δέχτηκε το τηλεφώνημα ενός ερευνητή των αρχείων της μυστικής αστυνομίας της Βουδαπέστης. Είχαν γνωριστεί στα παιδικά τους χρόνια, κι όταν είδε το όνομά του σε έναν φάκελο, αποφάσισε να επικοινωνήσει μαζί του. Το "Δεν υπάρχουν ανοιχτοί φάκελοι" είναι το αποτέλεσμα αυτού του τηλεφωνήματος, που αποκαλύπτει μια εφιαλτική αλήθεια για την απίστευτη πραγματική ζωή των γονιών του Φόργκατς στη μεταπολεμική Ουγγαρία. Η μητέρα του, που τη λάτρευε, εργαζόταν για τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Κάνταρ. Ως πληροφοριοδότρια δεν κατέδιδε μόνο γνωστούς της, αλλά και τους φίλους της, τους συγγενείς, ακόμη και τα παιδιά της... Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές προδοσίες και τα εθνικά τραύματα, για το ψέμα, την προδοσία και τη συγχώρεση, που φέρνει στον νου τον κόσμο του "Διαβάζοντας στη Χάννα" του Μπέρνχαρντ Σλινκ και την ατμόσφαιρα της ταινίας του Ντόνερσμαρκ "Οι ζωές των άλλων".