"Ήταν θυμάμαι μια εποχή, πριν από την οικονομική κρίση, που όσο βαθύτερα έσκαβα στα έγκατα της
ιαπωνικής γλώσσας τόσο απολάμβανα τους καρπούς της ανασκαφής μου. Παρακολούθησα τότε τυχαία μια ιαπωνική ταινία μικρού μήκους, με τίτλο "Hashire Merosu" ("Τρέχα, Μοίρε") και θέμα την ιστορία δύο καλών φίλων που κάτι οικεία γοητευτικό είχε για μένα, όπως και τόσα ακόμα από τον μακρινό πολιτισμό της Ιαπωνίας. Κουβέντιασα σχετικά με μια φίλη Γιαπωνέζα, μου είπε πως είναι από ένα κλασικό διήγημα, διδάσκεται μάλιστα στα σχολεία εκεί, συγγραφέας ...ο Οσάμου Ντάζαϊ. Εκείνος κάποτε έμεινε σ' ένα πανδοχείο για αρκετό καιρό και η γυναίκα του έστειλε έναν καλό του φίλο, τον ποιητή και συγγραφέα Κάζουο Νταν, για να τον πείσει να επιστρέψει στο σπίτι, όμως τελικά ο Οσάμου κράτησε τον φίλο εκεί και φάγανε μαζί όλα τα λεφτά στο πιοτό. Τότε, επειδή το χρέος έγινε μεγάλο, ο Οσάμου άφησε τον Κάζουο στο πανδοχείο ως εγγυητή και ο ίδιος έτρεξε στο Τόκιο, στον επίσης συγγραφέα, Μάσουτζι Ιμπούσε, να του δανείσει χρήματα. Ο φίλος περίμενε, περίμενε, αλλά ο Οσάμου δεν φαινόταν πουθενά, μέχρι που κουράστηκε να περιμένει, έπεισε τον ξενοδόχο και τον άφησε να φύγει, πήγε στο Τόκιο, όπου και βρήκε τον Οσάμου να παίζει σόγκι (ιαπωνικό σκάκι) με τον δυνητικό του δανειοδότη, γιατί δεν είχε βρει ακόμα την κατάλληλη ευκαιρία να ζητήσει το δάνειο -και τότε ο Κάζουο θύμωσε πολύ, όμως ο Οσάμου λέγεται πως του είπε: "Είναι πιο δύσκολο να περιμένεις ή να σε περιμένουν, άραγε;" Λίγες μέρες αργότερα εκδόθηκε το διήγημά του "Τρέχα, Μοίρε"".

(από το εισαγωγικό σημείωμα της μεταφράστριας)