"H φαντασιωτική παράσταση "Xτυπούν ένα παιδί ομολογείται με εκπληκτική συχνότητα από άτομα τα οποία εξ αιτίας κάποιας υστερίας ή κάποιας ψυχαναγκαστικής νεύρωσης κατέφυγαν στην αναλυτική θεραπευτική αγωγή. Είναι όλως πιθανόν ότι ακόμη συχνότερα υφίσταται σε άλλα [άτομα] τα οποία δεν εξαναγκάσθηκαν προς την λήψη αυτής της απόφασης από κάποια εκδηλωμένη ασθένεια.
Με αυτήν την φαντασίωση είναι συνδεδεμένα συναισθήματα τέρψης, εξ αιτίας των οποίων η ίδια έχει αναπαραχθεί αμέτρητες φορές ή συνεχίζει ακόμη να αναπαράγεται. Στο αποκορύφωμα της παρισταμένης κατάστασης ενισχύεται σχεδόν κατά κανόνα μία αυνανιστική ικανοποίηση (ήτοι μέσω της χρήσης των γεννητικών οργάνων), αρχικώς με την βούληση του ατόμου ενώ αργότερα με ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα, παρά την εναντίωσή του.
Η ομολογία της φαντασίωσης αυτής πραγματοποιείται πολύ διστακτικά, η ανάμνηση της πρώτης της εκδήλωσης είναι ασταθής, ενώ στην αναλυτική θεραπευτική αγωγή του αντικειμένου αυτού προβάλλεται μία σαφής αντίσταση· εν προκειμένω εγείρεται ντροπή και συνείδηση ενοχής, ίσως με μεγαλύτερη ισχύ απ' ό,τι σε παρόμοιες γνωστοποιήσεις σχετικά με την ανάμνηση της έναρξης του σεξουαλικού βίου...".