Οι σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τους Ρώσσους αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της μεσαιωνικής ελληνικής ιστορίας και εκτείνονται σε μια σημαντική περίοδο εξήμισι περίπου αιώνων, με κεντρικό-κομβικό σημείο τους τον εκχριστιανισμό του ρωσσικού έθνους στα τέλη του 10ου μ.Χ. αιώνα -ένα γεγονός που δικαίως κατατάσσεται στα σημαντικότερα της παγκόσμιας ιστορίας.

Η παρούσα μονογραφία, που συμπληρώνεται με αναλυτικό χρονολόγιο για την περίοδο από το πρώτο μισό του 9ου έως τα τέλη του 15ου/ αρχές του 16ου αιώνα, καταγράφει την κατάσταση και τα πορίσματα των σχετικών ερευνών σε διεθνές επίπεδο, τονίζοντας τη σημασία των σχέσεων του Βυζαντίου αφενός με το πρώιμο κράτος του Κιέβου (9ος-11ος / 12ος αιώνες) και αφετέρου με το κράτος της Μοσχοβίας μετά την σταδιακή απελευθέρωση των Ρώσσων από την εμβόλιμη (από τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα) μογγολική επικυριαρχία από τον 14ο αιώνα και εξής. Ιδιαίτερα προβάλλονται στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης η προσωπογραφία, οι διπλωματικές, οι εμπορικές και οι πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ Βυζαντινών-Ρώσσων στο πλαίσιο της δημιουργηθείσας "Βυζαντινής Κοινοπολιτείας" των ανατολικών χριστιανικών εθνών του βαλκανικού και του βορειοανατολικού συνόρου του Βυζαντίου.