Τη Σάρα Κέιν μου τη σύστησε μια παλιά φίλη ηθοποιός. Τότε συζητούσαμε γεμάτοι φιλοδοξίες και όνειρα για το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου. Δίχως να εννοούμε τις δυσκολίες που σιγά-σιγά γίνονται αξεπέραστες, μετεωριζόμαστε ανάμεσα στο "Θάψτε τους Νεκρούς" και κάποιο από τα έργα της Κέιν. Τουλάχιστον όσα λανθασμένα θεωρούσαμε πως μπορούσαν να παιχτούν στις ελληνικές σκηνές, κερδίζοντας το χειροκρότημα ή ανανεώνοντας, τόσο ριζοσπαστικά το διαρκώς ανακυκλούμενο ρεπερτόριο.

Τόσο ο Ίρβιν Σόου όσο και η Βρετανίδα δημιουργός απαιτούσαν -τώρα το νιώθουμε καλά-, την πιο ρεαλιστική μας ματιά και από την άλλη έθεταν εν αμφιβάλω ένα ολόκληρο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ίσως αυτό ακριβώς, δηλαδή το στοιχείο της αμφισβήτησης και του ριζοσπαστικού ν' αποτελεί όρο ταυτόσημο της νεότητας. Αυτή είναι, όντως μια δικαιολογία. Ωστόσο για την περίπτωση της Σάρα Κέιν, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς πως τα έργα της είναι απλησίαστα. Δεν γνωρίζουν βαθμούς. Κινούνται πάντα σε υπερθετικά μεγέθη, φανερώνοντας ολόκληρη αυτήν την ιστορία της ζωής που εξελίσσεται διαρκώς γύρω μας με μια αφοπλιστική χυδαιότητα, ειλικρίνεια, έκπληξη, τρόμο, πίκρα, δυστυχία, ντροπή και πάλι θαυμασμό. Η αμηχανία που νιώθει κανείς ήδη από την πρώτη προσέγγιση του πρωτότυπου κειμένου αρκεί για να υποψιαστεί τις απαιτήσεις της γραφής της Κέιν. Η γλώσσα της γίνεται περιεχόμενο, η έντασή της είναι τέτοια ώστε να μπορεί να μεταμορφωθεί σε σύμβολο κάθε στυγνής πραγματικότητας. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)