Μία από τις μεγάλες μορφές των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας ήταν αναμφίβολα και ο άγιος Επιφάνιος, ο επίσκοπος Κωνσταντίας (Σαλαμίνας) της Κύπρου, που έζησε κατά τον τέταρτο μ.Χ. αιώνα. Το φιλομόναχο και δραστήριο τού χαρακτήρα του, αλλά και η σταθερότητά του στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου συνετέλεσαν ασφαλώς μαζί με το θαυματουργικό χάρισμα, που είχε λάβει από το Θεό, ώστε να αναδειχθεί μία από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες του 4ου μ.Χ. αιώνα, παρότι στο ύφος και στη γλώσσα, που μεταχειριζόταν, υστερούσε κάπως από τους άλλους μεγάλους Πατέρες της εποχής του. Στην έκφρασή του παρουσιάζεται "ταπεινός" και στερούμενος, όπως σημειώθηκε, "Αττικής παιδείας" και στην υγεία του "ασθενής", εξαιτίας των αδιάκοπων αγώνων του και συμπλοκών με τους δυσσεβείς αιρετικούς. Σε πολλά σημεία όμως αναδεικνύεται και λογοτεχνικά άριστος, παρότι δεν έδινε μεγάλη σημασία στα εξωτερικά στολίδια του λόγου του. Παρά τα πιο πάνω όμως, πρέπει να σημειωθεί ιδιαίτερα ότι υπήρξε στην πραγματικότητα "μέγας πατήρ" και ταυτόχρονα "μέγας ιατρός των χριστιανών", γιατί "ην χαρίεις και πολιτικός και τον λόγον έχων ηρτυμένον τω θείω άλατι". Η ιδιαίτερη συμβολή του στα εκκλησιαστικά ζητήματα βρίσκεται ασφαλώς στην καταπολέμηση όλων των αιρέσεων της εποχής του, στην οποία επιδόθηκε με ακάματο ζήλο όχι μονάχα με τα μεγάλα και αξιολογότατα συγγράμματά του, αλλά και με τις συνόδους, στις οποίες έλαβε μέρος, με τα πολυπληθή θαύματα και γενικότερα με όλες τις σωτηριώδεις ενέργειες της υπεραιωνόβιας ζωής του. Για τους πιο πάνω λόγους στραφήκαμε και μεις στην ιδιαίτερη μελέτη της ζωής του αγίου, πιστεύοντας ότι οι αιρέσεις είναι δρόμοι, που δεν οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία, αλλά στην απώλεια.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)