Στη ζωγραφική, ο γαλλικός όρος naif ανταποκρίνεται στις έννοιες του απλοϊκού, του αφελούς, του απαίδευτου ή του πρωτόγονου και χαρακτηρίζει μια κατηγορία καλλιτεχνών, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιο κίνημα, ρεύμα ή σχολή, αλλά δημιουργούν αυθόρμητα, ανεξάρτητα από τους καθιερωμένους δομικούς και μορφικούς κανόνες. Τα αισθητηριακά ή ψυχικά τους βιώματα μεταπλάθονται σε μία τέχνη αγνή, μία αυθόρμητη αφήγηση, χωρίς τον έλεγχο ή τη διαμεσολάβηση της λογικής, της συνείδησης και της τεχνικής. [...] Ερέθισμα και αφετηρία για μία σύγχρονη προσέγγιση αυτής της ανάγκης επικοινωνίας, πλούσιας σε ανθρωπολογικό υλικό, γεμάτης αυθεντικότητα και ποίηση, αποτελεί η διακριτική αναφορά σε ένα χώρο προσωπικό και εσωτερικό, στην πίστη και στο ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη μορφή δημιουργικής έκφρασης, που επιχειρείται μέσα από την παρουσίαση κριτικών κειμένων της ιστορικού τέχνης Αγγέλας Ταμβάκη και ορισμένων έργων ελλήνων ναΐφ καλλιτεχνών, στους οποίους η ίδια είχε επανειλημμένως αναφερθεί. (από την εισαγωγή του Τάσου Κουτσουρή)