Οι "Βάκχες", το πιο ανατριχιαστικό ίσως έργο από όσα μας έχουν σωθεί, είναι από τις τελευταίες τραγωδίες του ποιητή και γράφτηκε κατά την παραμονή του στη Μακεδονία (408-406 π.Χ.), μαζί με την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" και τον "Αλκμαίωνα εν Κορίνθω" (έργο χαμένο για μας. Διδάχτηκε όμως στην Αθήνα μετά το θάνατο του Ευριπίδη, ίσως το 405 π.Χ., από το γιο ή ανεψιό του, Ευριπίδη κι αυτόν, αποσπώντας μάλιστα και πρώτο βραβείο, όπως και η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι", βραβείο τόσο σπάνιο για τον ποιητή όσο ζούσε ο ίδιος.
Αν και η γένεση της τραγωδίας προήλθε από τη Διονυσιακή λατρεία, το έργο αυτό είναι το μόνο που μας σώθηκε με διονυσιακό περιεχόμενο. Τον ίδιο μύθο είχε πραγματευθεί και ο Αισχύλος σε μια τετραλογία του που περιείχε έναν "Πενθέα", δράμα για το οποίο δε γνωρίζομε σχεδόν τίποτα. Μια άλλη τετραλογία του Αισχύλου, η "Λυκούργεια", περιείχε την αντίσταση στη διονυσιακή λατρεία και την τιμωρία του ομώνουμου βασιλιά της Θράκης. Πιθανόν πολλά μοτίβα των "Βακχών" να είχαν το πρότυπό τους σ' αυτές τις τετραλογίες του Αισχύλου. [...] (απόσπασμα από το κείμενο της Στέλλας Μπαζάκου - Μαραγκουδάκη)