Όταν στις 03:15 της Κυριακής 22 Ιουνίου 1941 το γερμανικό πυροβολικό άνοιξε πυρ και οι σοβιετικοί αξιωματικοί των συνοριακών θέσεων ξεκρέμασαν το ακουστικό του τηλεφώνου, οι ανώτεροί τους υποτίμησαν τις πληροφορίες, ισχυριζόμενοι ότι όλα αυτά ήταν αποκυήματα της φαντασίας τους, ή ακόμα και ότι ήταν μεθυσμένοι! Όμως, τα γεγονότα επέμεναν πεισματικά. Την ίδια ώρα που πρόσθετες πληροφορίες επιβεβαίωναν ότι εκδηλωνόταν επίθεση κατά μήκος της μεθοριακής γραμμής, ότι τα αεροδρόμια και όλα τα αεροπλάνα που βρίσκονταν σε αυτά καταστρέφονταν, ότι η ναυτική βάση της Σεβαστούπολης βομβαρδιζόταν, ο Τιμοσένκο και ο Ζούκοφ παρουσιάστηκαν τα ξημερώματα στην ντάτσα του Στάλιν, στα περίχωρα της Μόσχας. Έντρομος για την ενδεχόμενη αντίδραση του Στάλιν, ο υπασπιστής του αρνήθηκε αρχικά να τον ξυπνήσει. Όταν εν τέλει το έκανε και οι στρατηγοί τον ενημέρωσαν για όσα συνέβαιναν ζητώντας του την άδεια να απαντήσουν στις επιθέσεις, ο Στάλιν παρέμεινε άφωνος και ωχρός, μην πιστεύοντας όσα άκουγε. Μία ώρα αργότερα, σε επείγουσα σύσκεψη του Πολιτικού Γραφείου στο Κρεμλίνο, είπε ότι όλα αυτά πιθανόν να ήταν απλώς κάποια παραπλανητική κίνηση και ότι πριν αντιδράσουν όφειλαν να έρθουν σε επαφή με τον σοβιετικό πρέσβη στο Βερολίνο. Μαθαίνοντας ότι ο πρέσβης εκείνη τη στιγμή συναντούσε τον Ρίμπεντροπ, η σοβιετική ηγεσία άρχισε να "υποψιάζεται" ότι, πράγματι, οι Γερμανοί είχαν εξαπολύσει την επίθεσή τους.