Σε είχα τόσο ονειρευτεί που πια δεν υπήρχες. Σε είχα τόσο ονειρευτεί, χωρίς λέξεις, χωρίς μουσική, χωρίς όρια, χωρίς τις βραδιές στην παραλία Καστράκι Νάξου, χωρίς το μπαρ Le Roi, χωρίς τη φράση L'enfer c'est les autres, χωρίς τη δέσμευση που γεννά μια συνήθεια, ώστε το μόνο που χρειαζόταν να είμαι για να είμαι πραγματικός ήταν μια όχι πραγματική πραγματικότητα. Μια επινόηση της σημερινής πραγματικότητας, ένα καμουφλάζ των σημαντικών γεγονότων, μια μεταμφίεση του λογικού χρόνου. Μια παρουσία που θα βασιζόταν στην απουσία σου· εικονική.


Το "Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει" ποτέ περιλαμβάνει ενοποιημένα δύο παλαιότερα βιβλία μου που είναι για χρόνια εξαντλημένα - μιας και θεώρησα ότι στην πραγματικότητα, πρόκειται για το ίδιο συνθετικό εγχείρημα: "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" (Απόπειρα, 2002) και το "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" (Απόπειρα, 2005) εγκαινίαζαν ουσιαστικά την επιστροφή μου στη γραφή, μετά από ένα μακρύ διάστημα σιωπής και την προσπάθειά μου να σκιαγραφηθεί μέσω αυτών των βιβλίων, έστω σ’ ένα πρώιμο στάδιο, σαν ίχνος, η αντίληψη που με διακατείχε - ανεπεξέργαστη τότε - για ένα νέου τύπου μυθιστόρημα και να μικρύνει, ει δυνατόν, η απόσταση που χωρίζει ειδολογικά, την επεκτασιμότητα της πεζογραφίας από το ολιγόλεκτο της ποίησης. Αυτό αποτυπώθηκε καθαρότερα στα επόμενα βιβλία μου. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια τρίτη έκδοση, αφού είχαν προηγηθεί δύο ξεχωριστές ανά βιβλίο.

(από τον Πρόλογο της έκδοσης.)