Πολυάριθμες φιλολογικές πηγές μαρτυρούν πόσο προσφιλής ήταν στην εποχή της η αρχαία ελληνική ζωγραφική. Από όλα τα αριστουργήματα που μνημονεύονται δεν έχει διασωθεί τίποτε. Ωστόσο, τα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, τα πάμπολλα ανέκδοτα για τους Έλληνες ζωγράφους και τα σχόλια θαυμασμού των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων δεν διαψεύδουν εντελώς τις προσδοκίες μας να σχηματίσουμε μια εικόνα για την αρχαία ελληνική ζωγραφική. Θα μπορούσαμε επομένως να παρομοιάσουμε το πλήθος των χαμένων αριστουργημάτων με έναν σβησμένο απλανή αστέρα του οποίου η λάμψη φτάνει ως εμάς μόνο μέσω του φωτός που εξέπεμψε κάποτε στο απώτατο παρελθόν. Η Ίνγκεμποργκ Σάιμπλερ συγκεντρώνει και επεξεργάζεται τις πληροφορίες που παρέχουν ποικίλες πηγές. Ερευνά έτσι την αρχαία ελληνική ζωγραφική από διάφορες οπτικές γωνίες, φωτίζοντας την επίδραση που άσκησαν τα κορυφαία έργα της, το θεματικό μήνυμα και την αρχική σημασία των πινάκων στον περίγυρό τους, την εμφάνιση, το ύφος, τα χρώματα, τα εκφραστικά μέσα, καθώς και τις αλλαγές στη λειτουργία και το περιεχόμενο των παραστάσεων. Το βιβλίο της φανερώνει την αξία, το υψηλό ποιόν και τη διαχρονική σαγήνη μιας τέχνης χαμένης στη ροή του ιστορικού χρόνου.