Παίζω και χαίρομαι και ανακατεύω τα παιχνίδια μου.
Δένω ένα σχοινί στους δυο κορμούς και το τεντώνω.
Τραμπαλίζομαι στις χαρές των παιδικών μου χρόνων.
Φτιάχνω χαρές ενήλικων παιδιών.
Χαρές δυσεύρετες, που πάντα τις βρίσκω στα παιχνίδια, στο σκοινί το τεντωμένο... Τόσο τεντωμένο, που λες θα λυγίσουν οι κορμοί να πιάσουν τα παιχνίδια. Θα βγάλουν κλαδιά και παρακλάδια και θα τ' αγγίξουν με φυλλωσιές πράσινες. Θα τυλιχθούν στο σκοινί και θα φτιάξουνε παιδικές κούνιες. Θ' ανέβω πάνω και θα ταλαντώνομαι χαρούμενα. Πάντα προσεκτικά στις προσταγές του πατέρα και της μάνας: "Πρόσεχε μη χτυπήσεις! Μ' ακούς;"

Δεν θα χτυπήσω ποτέ άθελά μου. Κι αν δεν το θέλω, πληγή δεν θα 'ναι.

Μόνο τότε, σαν φτάσει το μεσημέρι, θα σταματήσω τα παιχνίδια και τα τρεξίματα. Θα πεινάω.