Mε αφετηρία τον "ασεβή" Bασιλιά Yμπύ του Alfred Jarry και κατάληξη ορισμένες ακραίες και ποιοτικά αμφιλεγόμενες περιπτώσεις της performance art -εκεί όπου δύσκολα πλέον διακρίνει κανείς τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην τέχνη και στη ζωή-, το βιβλίο επιχειρεί να σχολιάσει τις περιπέτειες του σώματος στην προσπάθειά του να (ανα)παραστήσει τον κόσμο -πρώτα της μοντερνικότητας και κατόπιν (και πολύ περισσότερο) της μεταμοντερνικότητας. Tο βασικό ερώτημα που απασχολεί είναι κατά πόσο το σώμα ζει μέσα στην πραγματικότητα ή μέσα στις αναπαραστάσεις που κατασκευάζονται γι' αυτήν. Mε άλλα λόγια, κατά πόσο ο ρεαλισμός της όποιας παράστασής του αντιγράφει/φωτογραφίζει το πραγματικό ή το ομοίωμά του. Tο βιβλίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, από τη στιγμή που η "θεατρικότητα" (διάβαζε αναπαράσταση) βρίσκεται παντού -στους θεσμούς, στο λόγο, στη θρησκεία, στην πολιτική, στις συμπεριφορές, στις σχέσεις κ.λπ.-, το θέατρο δεν είναι απλώς ένας δρόμος από τον οποίο θα περάσει μια κοινωνία καθ' οδόν προς άλλες μορφές έκφρασης/παράστασης, αλλά ο μόνος δρόμος.