Συνομιλία του τρέχοντος καιρού με το στοχασμό και την εμπειρία οποιασδήποτε μορφής. Ποιητική αναζήτηση και αναδρομή σ' ό,τι θεωρείται δήθεν τετελεσμένο, μ' ένα επίμονο "κάποτε". Η Γιολάντα Σακελλαρίου αναιρεί τα δεδομένα και προχωρά. Με τις λέξεις της, ξεκαθαρίζει το τοπίο. Και ο αναγνώστης μαζί της.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Η Μετανάστρια Μοράνα, κόρη του ήλιου
Των δέντρων των πουλιών αγαπημένη κάποτε
Στο ανοίκειο φως της μέρας άγαλμα στέκεις σκοτεινό χέρι ωχρό άδειο από κέρματα ή μήπως χάδι; Σου έταξαν κόκκινα σανδάλια μα εσύ δεν ξέρεις κόκκινο άλλο από τη μυρωδιά ζωής που αιμορραγεί στις φτέρνες σου προσδοκώντας άνοιξη
Κι αν το άλλο σου όνομα είναι Περσεφόνη;