Στο προκεχωρημένο της ηλικίας μου, πρακτικά και ερασιτεχνικά προσπάθησα να καταγράψω, κάποιες από τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις ασχολίες των κατοίκων και τα ήθη και τα έθιμα του χωριού μου (του Ραφτόπουλου) που επικρατούσαν εκείνη την παλιά εποχή, χάριν της λαογραφικής του ιστορίας και της θύμησης από τους νεώτερους.

Τότε το Ραφτόπουλο είχε πολλούς κατοίκους και υπήρχε ζωή και κίνηση. Οι δε δραστηριότητες των κατοίκων, ανδρών και γυναικών ήταν πολλές και σε διάφορους τομείς. Οι επερχόμενες νέες γενεές, οφείλουν και πρέπει να διατηρούν, τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις του χωριού τους, διότι αυτά χαροποιούν την ψυχή των ανθρώπων και κάνουν τη ζωή τους ευχάριστη και αισιόδοξη.

Η εξέλιξη με την πάροδο του χρόνου, άλλαξε πολλά πράγματα προς το καλύτερο. Ο ασφαλτόδρομος και ο ηλεκτρισμός, παρέχουν στο Ραφτόπουλο, με τις φυσικές ομορφιές που διαθέτει, όλες τις προϋποθέσεις, για την τουριστική του ανάπτυξη.

Όλοι οι Ραφτοπουλαίοι, οφείλουμε με αφιλοκερδή αγάπη, να βοηθούμε παντοιοτρόπως το χωριό μας, ώστε αυτό να καταστεί ένα θαυμάσιο καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο.

Θα ήθελα να παρακαλέσω τον αναγνώστη αυτού του πονήματος, για τις όποιες ατέλειες ή παραλείψεις να με συγχωρέσει, διότι εγώ δεν είμαι συγγραφέας ή λογοτέχνης. Γεγονός όμως είναι ότι, η νοσταλγία του χωριού μου, του Ραφτόπουλου, μου προσελκύει πάντοτε: Τη σκέψη, την καρδιά και την ψυχή, και η αγάπη μου γι’ αυτό είναι περισσή.