Αν το Ωραίο ανήκει στα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων, στο πεπερασμένο, στη μορφή, στο αισθητό, το Υπέροχο, το Υψηλό ανήκει στα έργα και τις ημέρες των θεών. Στο Λόγο που, ως αιτία και αρχή της δημιουργίας, κινεί τις ιδέες, στην άπειρη ολότητα και την ουσία της.

Και είναι αυτός ο ενδιάμεσος τόπος, όπως ορίζεται από τις περιοχές του Ωραίου και του Υψηλού, που "ανοίγεται", που προσφέρεται γενναιόδωρα στον καλλιτέχνη-δημιουργό για να συναντηθεί με τις ιδέες πραγματοποιώντας το άλμα από την αισθητή στην υπεραισθητή πραγματικότητα.

Σε τούτο το βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει ήδη δημοσιευμένα και αναθεωρημένα για τους σκοπούς της έκδοσης δοκίμια, γίνεται μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των ιδεών και των αρχετυπικών συμβόλων που φέρουν, ως άλλα γονίδια, οι επιλεγμένες από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα μορφές της λογοτεχνίας που παρουσιάζονται εδώ. Τα γονεϊκά πρότυπα, η ομορφιά, η σεξουαλικότητα, η γλώσσα: όλα τους ψιμύθια στο πρόσωπο της Τέχνης που γεννά προκειμένου να αναγεννηθεί η ίδια αλλά και να συναντηθεί με τη ζωή.

Εστιάζοντας στον λόγο ως σκέψη και "ομιλία" και για τούτο ως οδό ελευθερίας τα παρόντα δοκίμια δοκιμάζουν ερμηνευτικά εργαλεία τα οποία αναδεικνύουν τη δυνατότητα του ανθρώπου να υπάρχει ως ποιητής-δημιουργός. Συνθήκη η οποία, αναγνωρίζοντας τη ζωή ως τέχνη και αποδίδοντάς της τον αληθινό της εαυτό, μπορεί να οδηγήσει στην απάντηση του ερωτήματος της σχέσης τέχνης και ζωής.