Ο άξονας είναι αμφίσημος, βρισκόμαστε είτε στο σκοτάδι είτε στη λεπτή λωρίδα ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, δηλαδή στο φως. Δεν τίθεται θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, νίκης ή ήττας. αρκεί μόνο το πρόταγμα ενός πρωτόγνωρου ανοίγματος προς το μέλλον. Δεν είναι σίγουρο αν τις λέξεις του βιβλίου χαρακτηρίζει περισσότερο ένας επαναστατημένος έρωτας ή μία ερωτική επανάσταση. Όπως και να'χει, μάλλον θα πρόδιδαν τη δεύτερη για τον πρώτο.

Μέσα από τις τέσσερις ενότητες της ποιητικής αυτής σύνθεσης χαράσσεται μία πορεία από το συλλογικό στη διυποκειμενικότητα των ερωτικών εσύ κι εγώ, πίσω πάλι στο συλλογικό και τελικώς στο ανανεωμένο αλλά ακόμα μετέωρο συλλογικοποιημένο ατομικό. Μία πορεία από το μύθο στην πραγματικότητα και πάλι πίσω στο μύθο μέχρι τα δύο να γίνουν ένα. Μέχρι ο μύθος να νικήσει τους αριθμούς στην προσπάθεια του να ιδρύσει ένα νέο ιερό. Η φαντασία προτείνεται ως μετεξέλιξη του ορθολογισμού και του ενστίκτου. είναι το τελευταίο καταφύγιο και το κύριο προπύργιο, η αφετηρία από την οποία όλα θα αυτοφλεγούν δημιουργικά. Τα διλήμματα λοιπόν είναι παρατεταγμένα και οι λέξεις του βιβλίου επιλέγουν: ταραγμένη ομορφιά.

Η ποίηση διατηρεί το δικαίωμα να μετεωρίζεται, ο άνθρωπος όχι. Το "Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά" είναι η απόσταση μετεωρισμού από την ατομική ανθρώπινη φύση στη συλλογική ποιητική.


"Αν πρέπει να ταχτώ / Θα ταχτώ στη φαντασία // Εδώ που είμαι βρέχει / Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία // Φέρνεις την Κίνηση / Τη μανία του πανικού // Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας / Απειλή η αγάπη ακόμα // Δεν ξέρουμε να λέμε σ' αγαπώ / Χωρίς αλάτι στα χείλη // Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δύο καθρέφτες // Τι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου / Για να μου αρέσεις τόσο πολύ // Θέλω να σε φιλήσω / Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος"