Η Διαθήκη μου

Εγώ, το κινητό έκθεμα του Χρόνου, υπαγορεύω
τη διαθήκη μου, πια με βαστάει φευγαλέα.
Τώρα, που η κλεψύδρα μου αδειάζει, απαγορεύω
με αυστηρότητα, να θάψετε αβυσσαλέα
ω, άνθρωποι, την αρετή μου, μοναχά γυρεύω,
ναι, να τη σώσω απ' τα σκουλήκια σας τα πειναλέα.
Αυτήν, μα και την ποίησή μου, κάτω εδώ που ρεύω,
διατάζω να την κάψετε, την τόσο ρωμαλέα.
Αλλά, πλέον, με τη στρόφιγγα να κλείνει, κληρονόμοι
μου, ορίζω, οι τρελοποιητές -δεν τους αποκληρώνω-
να ν', των ζενίθ οι άτυπτοι οι μεσονυχτονόμοι·
και οι Βαβέλ που βέβηλες δεν ήταν, δεν υβρίσαν
-εντάξει, οι βιβλικές οι Βαβυλώνες, συμπληρώνω-
κι ακόμη, τα ερίφια που ωσάν αμνοί σιωπήσαν.