[...] Αναδρομή 1901-1913: Η γέννηση και άνδρωση του Καλλιτέχνη, του νομικού που απέστρεψε το βλέμμα του από το ζυγό της τυφλής Justitia, για να ιδρύσει με τα μέτρα της ψυχής του τους νόμους της Αφηρημένης ή Απόλυτης Τέχνης. Σε διάφορα δοκίμιά του έκανε λόγο ο Καντίνσκη γι' αυτό του το σύντομο μα τόσο πυκνό σε νοήματα γραπτό, και το αποκαλούσε σύντομη αυτοβιογραφία. Το σωστότερο θα ήταν να το ονόμαζε μικρό όργανο για την Τέχνη. Ας μη μας ξεγελάει η βιογραφική βάση των αναφερομένων· το κείμενο δεν είναι εξιστόρηση κάποιων πραγμάτων, ορισμένων συμβάντων ή απλών βιωμάτων· είναι αρθρωμένος λόγος του Πνεύματος της Τέχνης, του Λόγου της Τέχνης. Πίσω από την υπερεκχειλίζουσα χάρη και ευλυγισία της "λέξης" του, όταν μιλάει λόγου χάρη για τη Μόσχα ή για μια γραμμή στο επίπεδο, πρέπει να βλέπουμε πάντοτε την αυστηρή γοητεία του Κανόνα που δεν είναι άλλη από τον Αγώνα του να αποδοθεί στο μουσαμά η Φύση χωρίς την προσφυγή στο αντικείμενο - αφού στα χαλάσματα του 20ού αιώνα δεν έμεινε άλλη παρηγοριά πάρεξ η αναζήτηση του Καθαρού με σκοπό τη δημιουργία της Μεγάλης Σύνθεσης. [...]

(από το προλογικό σημείωμα του μεταφραστή)