Τα χειρόγραφα του βιβλίου αυτού περίμεναν μέσα σ' ένα συρτάρι δέκα χρόνια.
Απ' το 1966 που πραγματοποίησα την επίσκεψή μου στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως σήμερα, οι σκληρές και ταπεινωτικές περιπέτειες του Έθνους μου, είχαν κλείσει την καρδιά μου. Η αποδειγμένη ανοχή και, αρκετές φορές, η ενίσχυση της δικτατορίας στην Ελλάδα με αποκορύφωμα την αιματοστάλαχτη, δεινή περιπέτεια της Κύπρου όπου η αμερικανική πολιτική -αν δεν την προκάλεσε- πάντως δεν έπραξε τίποτα για να την εμποδίσει να εξελιχθεί σε τραγωδία, ενώ αναμφισβήτητα μπορούσε, είχαν σιωπηλά καταδικάσει τα ταξιδιωτικά αυτά χειρόγραφα στο σκοτάδι.

Ωσότου φέτος, η ηχώ του εορτασμού των διακοσίων χρόνων της αμερικανικής ανεξαρτησίας στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η συμμετοχή των λαών τους σ' αυτόν, ξύπνησαν μέσα μου την πικραμένη απ' τις δοκιμασίες μνήμη της Αμερικής.

Τότε άνοιξα το συρτάρι, πήρα και ξαναδιάβασα τα σημειωματάρια του ταξιδιού κι ένιωσα να κατακλύζομαι από ένα δροσερό συναίσθημα αναπόλησης σύνθετης -αναπόλησης των τοπίων αλλά κυρίως, αναπόλησης απλών και καθαρών προσώπων που είχαν κιόλας μισοβυθιστεί στη φαρμακωμένη στάχτη της λησμοσύνης. Αυτά τα τίμια και καθαρά πρόσωπα ανθρώπων του αμερικάνικου λαού, ενός λαού αληθινά αξιαγάπητου, δεν είχα το δικαίωμα να τα προδώσω, να τα λησμονήσω, να τα θάψω, ενώ με τόσο ανεπιτήδευτο τρόπο μου είχαν προσφέρει κάτι απ' τον εαυτό τους και τη ζωή τους. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)