Ο Βυθός
Κάτω από ουρανοξύστες
ένας άνθρωπος
κατοικεί
σε χαρτόκουτα.

Διπλώνει τις τέσσερις πλευρές
του ορίζοντα
και κουλουριάζεται
στο βυθό,
αιώνα άστεγου.


Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι
Σε νεώρια βόγγου
μ' ένα σπασμό στο στομάχι
από πείνα
και ρίγος σε ολόκληρο το κορμί τους,
ελλιμενίζονται άνθρωποι.

Ένας αρουραίος ολοένα πλησιάζει.
Ανοιχτές οι πληγές τους αιμορραγούν.
Έναστρος ο ουρανός.
Τ' αστέρια φέγγουν
τη σταύρωση και την αποκαθήλωση
στο Γολγοθά
του εικοστού πρώτου αιώνα.

Στα ρείθρα της θολοσκέπαστης κοίτης
του αρχαίου ποταμού Ηριδανού,
ο λυγμός κυλά
ανάμεσα σε μαρμάρινα γλυπτά,
τοιχογραφίες, εγχάρακτα επιχρίσματα
και αγγεία,
καθώς ο ποταμός επιχώνεται
και μεταστοιχειώνεται σε υπόνομο.

Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι.
Αγέρινη γαλήνη.
Άνθρωποι σαλεύουν
σηκώνοντας στους μυώνες τους
τις οδύνες της οικουμένης
και απαλά
μια κουβέρτα απλώνουν στο χιόνι.
Τη νύχτα τους προστατεύουνε
αγρίμια.

Όλο το βράδυ χιόνιζε.
Ώσπου η αυγή τους βρήκε παγωμένους.