Η Χαρίκλεια Βασιλείου, βέρα Πηλιορείτισσα, τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθεί να ανιχνεύσει κρυφές πτυχές του πηλιορείτικου πολιτισμού ταξιδεύοντας μέσα από τις γεύσεις. Καθώς κατάγεται από οικογένεια ναυτικών, λατρεύει τη μοναξιά που υπόσχεται κάθε ταξίδι με προορισμό. Στο Πήλιον Όρος, στο παραθαλάσσιο θέρετρο Άγιος Ιωάννης του Δήμου Μουρεσίου, διατηρεί παραδοσιακό εστιατόριο, την Όστρια, και μαγειρεύει η ίδια με διάθεση περισυλλογής. Τις στιγμές που σπάζει τα όρια της σιωπής της, κάποιες άλλες ανησυχίες την ωθούν σε οικολογικές περιβαλλοντικές δραστηριότητες στο Πήλιο και, ως μέλος της Slow Food (ένα παγκόσμιο κίνημα για την προστασία, την προώθηση και την προβολή των τοπικών και εθνικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, σε θέματα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον, την παραγωγή προϊόντων, τις διατροφικές συνήθειες και τα έθιμα), υποστηρίζει φιλοσοφικά και ιδεολογικά τις αγωνίες της, καθώς εφορμά και για ταξίδια πιο ποιητικά. Έτσι, λοιπόν, με όση ελαφρότητα και βαρύτητα υπόσχεται το δημιουργικό παιχνίδι με την τέχνη της μουσικής, συμπορεύτηκε με τον μουσικό Πέτρο Θεοδώρου γράφοντας στίχους για το έργο του Όναρ, ενώ με κάποια νοσταλγία για την τέχνη της όπερας συνέγραψε στίχους για το μουσικό έργο Βεατρίκη. Επειδή ήταν και παραμένει λάτρις του παιχνιδιού με τη μαγεία των λέξεων, δημοσίευσε διηγήματά της στο περιοδικό Πόρφυρας, ενώ επί σκηνής συμμετείχε σε απαγγελίες και θεατρικά δρώμενα στο Βρετανικό Συμβούλιο και στο θέατρο Άνετον της συμπρωτεύουσας. Βέβαια, ποτέ δεν λησμονεί ότι την πηγαία διάθεση για πετάγματα σε μύθους της οφείλει στους γονείς της, αφού από παιδί της εμφύσησαν μια αίσθηση γόνιμης ελευθερίας, στην ανήσυχη θάλασσα του Αιγαίου και στα απάγκια λημέρια του, καθώς και στην πολύχρονη μαθητεία της στην ευρωπαϊκή αισθητική της Φλορεντίας, όπου σπούδασε φιλοσοφία.