"Ήμουν δώδεκα χρονών, ανέβηκα στο ποδήλατό μου και ξεκίνησα για το σχολείο... Ονομάζομαι Σαμπίν, ζούσα σε ένα μικρό χωριό στο Βέλγιο και εξαφανίστηκα στο δρόμο για το σχολείο. Οι χωροφύλακες αρχικά πίστεψαν πως το είχα σκάσει και οι γονείς μου είχαν την ίδια ελπίδα για πολύ καιρό. Η μητέρα μου άφηνε ένα φως αναμμένο στο σπίτι τη νύχτα και ένα παντζούρι ανοιχτό, για την περίπτωση που αποφάσιζα να γυρίσω πίσω στο πατρικό μου. Η γιαγιά μου άφηνε μια πόρτα ξεκλείδωτη, με την ίδια ελπίδα".