Ο Εμίλ Χαμπίμπι γεννήθηκε το 1922 στη Χάιφα από οικογένεια χριστιανών Παλαιστίνιων, που καταγόταν από το χωριό Σφαράμ. Από το 1941 μέχρι το 1943 εργάστηκε στην αραβική υπηρεσία της βρετανικής ραδιοφωνίας, στην Ιερουσαλήμ. Αποχώρησε για να ασχοληθεί με την πολιτική, ιδρύοντας τον "Συνασπισμό Εθνικής Απελευθέρωσης", που πρέσβευε τον καταμερισμό της Παλαιστίνης στους δύο λαούς, τον εβραϊκό και τον παλαιστινιακό. Με τη σύσταση του κράτους του Ισραήλ, το 1948, ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ του οποίου υπήρξε ηγετικό στέλεχος. Από τις εκλογές του 1952 και για πέντε ολόκληρες θητείες εκπροσώπησε το κόμμα του και την παλαιστινιακή μειονότητα του Ισραήλ στην "Κνεσέτ" (τη Βουλή). Το 1972 το ειδύλλιό του με την πολιτική έφτασε στο τέλος. Το 1989, την περίοδο της Γκλάσνοστ, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε αρχίσει να καταρρέει, οι σύντροφοί του διαφώνησαν με τις αλλαγές που ήθελε να φέρει στο κόμμα, και τον απάλλαξαν από τα καθήκοντά του. Ο Εμίλ Χαμπίμπι είχε αρχίσει να δημοσιεύει, από το 1943, διηγήματα και άρθρα στην εφημερίδα "Ελ - Ιτιχάντ", το όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος του οποίου ήταν εκδότης. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στο συγγραφικό του έργο. Μέχρι τον θάνατό του, τον Μάιο του 1996, εξέδωσε επτά βιβλία, μεταξύ των οποίων "Ο Οπσιμιστής", που μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες, και το "Λόκα γιός του Λόκα", βιβλία που τον καθιέρωσαν ως τον καλύτερο, ίσως, συγγραφέα του αραβικού κόσμου. Τον Ιανουάριο του 1990, ο ηγέτης της ΟΑΠ Γιάσερ Αραφάτ του απένειμε το βραβείο "Ελ-Κουντς" Παλαιστινιακού Πολιτισμού (βραβείο Ιερουσαλήμ), το σημαντικότερο παλαιστινιακό βραβείο. Το 1992, την περίοδο της Ιντιφάντα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Ισραήλ του απένειμε το βραβείο λογοτεχνίας "Ισραήλ" (το σημαντικότερο βραβείο του Ισραήλ) για το σύνολο του έργου του. Το γεγονός ότι αποδέχτηκε το βραβείο, προκάλεσε έντονες κριτικές και επιθέσεις από διανοούμενους του αραβικού κόσμου, παρά την υποστήριξη που του παρείχαν, αντίθετα, η ΟΑΠ και ο Αραφάτ. Πέθανε τον Μάιο του 1996 και θάφτηκε στη αγαπημένη του πόλη, τη γεννέτειρά του Χάιφα, την οποία "δεν εγκατέλειψε ποτέ".