Ο Carl Dahlhaus γεννήθηκε το 1928 στο Αννόβερο. Σπούδασε μουσικολογία στα Πανεπιστήμια του Γκαίτινγκεν και του Φράιμπουργκ από το 1947 ως το 1952, και έλαβε το διδακτορικό του το 1953. Από το 1950 ως το 1958 υπήρξε δραματολόγος στο Deutsches Theater του Γκαίτινγκεν. Το 1962 έγινε μέλος του Institut fur Musikalische Landesforschung στο πανεπιστήμιο του Κιέλου. Από το 1967 υπήρξε καθηγητής ιστορίας της μουσικής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου. Διετέλεσε πρόεδρος της Gesellschaft fur Musikforschung, διευθυντής έκδοσης των Απάντων του Ρίχαρντ Βάγκνερ, επιμελητής του Μουσικού Λεξικού του Rieman και συνεκδότης της Neue Zeitschrift fur Musik και του Archiv fur Musikwissenschaft. Πέθανε στο Βερολίνο το 1989. Στο πλούσιο έργο του, που τον ανέδειξε σε "συνείδηση της μουσικολογίας του 20ού αιώνα", συγκαταλέγονται: Musikasthetik (1967 - Αισθητική της μουσικής, Στάχυ), Analyse und Werturteil (1970), Richard Wagners Musikdramen (1971 - Τα μουσικά δράματα του Ρίχαρντ Βάγκνερ, Αλεξάνδρεια), Zwischen Romantik und Moderne: vier Studien zur Musikgeschichte des spateren 19. Jahrhunderts (1974), Die Idee der absoluten Musik (1976), Grundlagen der Musikgeschichte (1977), Schonberg und andere: Gesammelte Aufsatze zur Neuen Musik (1978), Die Musik des 19. Jahrhunderts (1980), Musikalischer Realismus: zur Musikgeschichte des 19. Jahrhunderts (1982), Die Musiktheorie im 18. und 19. Jahrhundert (1984), Ludwig van Beethoven und seine Zeit (1987).