Λυρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ., από την Τέω της Μικράς Ασίας. Είχε συμπεριληφθεί στον Κανόνα των εννέα Ελλήνων λυρικών. Σε νεαρή ηλικία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του μπροστά στον περσικό κίνδυνο και να εγκατασταθεί στα Άβδηρα της Θράκης μαζί με πολλούς συμπατριώτες του. Ζώντας αργότερα στην αυλή διαφόρων ηγεμόνων (του Πολυκράτη στη Σάμο, του Ίππαρχου στην Αθήνα), τραγούδησε με λεπτότητα και αισθαντικότητα τον έρωτα, το κρασί και τη χαρά της ζωής. "Τα πολυπαινεμένα συμποτικά τραγούδια του Ανακρέοντα", σημειώνει ο Paul Kroh, "αποστρέφονται κάθε υπέρβαση του μέτρου και εκτιμούν τη συντροφιά των καλλιεργημένων ανθρώπων παρ' όλα αυτά ήδη η αρχαιότητα είδε στο πρόσωπο του Ανακρέοντα τον "μεθυσμένο ποιητή ", που έφτασε έτσι να πάρει τη φήμη του αστόχαστου γλεντζέ ή και του κλασικού εκπροσώπου του ερωτισμού. Η γνήσια εικόνα του ποιητή αμαυρώθηκε επίσης, ήδη από νωρίς, από κάποιες εν μέρει αδύνατες, εν πάση περιπτώσει μονόπλευρες μιμήσεις, τα λεγόμενα Ανακρεόντεια· αυτή όμως η ψεύτικη εικόνα άσκησε ισχυρή επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία". Ανακρεόντεια, ακριβώς, είναι τα δύο επιγράμματα πού του αποδίδονται στο ενδέκατο βιβλίο της "Παλατινής Ανθολογίας".