[...] Ο Αδαμάκος, στα τριάντα χρόνια της αδιάλειπτης καλλιτεχνικής του περιπέτειας, έχεις την αίσθηση ότι προσεγγίζει την ουσία του αληθινού σαν να αναζητά ένα σωτήριο μήνυμα μέσα στη συλλογική εμπειρία. Και ενώ σε κάνει να πιστεύεις ότι η μελαγχολία αγγίζει τα περισσότερα έργα του, πέρα από τα όρια της νοσταλγίας, ουσιαστικά βρίσκεται αντιμέτωπος με την ιερότητα της ατομικής μνήμης, με το μέτρο των προσωπικών του αναζητήσεων. Έτσι, μέσα στον αιφνίδιο ζωγραφικό κόσμο των εικόνων του ελλοχεύει η αμφιβολία της πληρότητας του πραγματικού, σε βαθμό που αισθάνεσαι ότι η απεραντοσύνη της φύσης ταυτίζεται με το άπειρο της ατομικής συνείδησης. Η ζωγραφική του ανθρωπογεωγραφία, σαν ένας απέραντος χάρτης του κόσμου, χωρίς να παραπέμπει σε συγκεκριμένους χώρους ή χρονικές στιγμές, αποκαλύπτει τη βαθύτερη αγωνία του να αγγίξει το αιώνιο νόημα της ύπαρξης. [...]
Ο Αδαμάκος, με αυστηρότητα και συνέπεια, χαράζει τον δικό του δρόμο, φτάνοντας στη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική ακρίβεια του οράματός του. Κυνηγά, με όλες του τις δυνάμεις, να κατακτήσει το δικό του φως, φτάνοντας πολλές φορές στο σκοτάδι, για να αισθανθεί ότι το εγκόσμιο φως γίνεται υπερκόσμιο, συνειδητοποιώντας ότι από το τέλος μπορούμε να φτάσουμε στην αρχή.

Τάκης Μαυρωτάς