Για τους νέους λέει, είναι οι διασκεδάσεις, οι ηδονές και οι αμαρτίες, για δε τους γέροντες, η όποια χριστιανική ζωή! Συνεπώς ώσπου να γεράσουμε... έχουμε καιρό!
Τι φοβερό λάθος! Τι παγίδα διαβολική! Γιατί ο διάβολος θέλει με κάθε τρόπο να ελέγχει το "σήμερα" της ζωής μας, να του αφιερώνουμε πάντοτε το "τώρα"!
Οπότε ζούμε συνεχώς στις αμαρτίες, που με τον καιρό γίνονται πάθη ακατανίκητα, κι ας νομίζουμε ότι χαιρόμαστε έτσι τα νιάτα μας. Τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί πώς μπορεί να χαίρεται κανείς ζώντας στην αμαρτία;
Αυτός που έχει αυτή τη γνώμη στα νιάτα του, σπάνια θα έχει διαφορετική και στα γηρατειά του. Κι αν ζήσει ως τότε, και πάλι ο διάβολος θα του θέτει εμπόδια, όπως την απελπισία και την απόγνωση, λέγοντάς του πως είναι αδύνατο να σωθεί, όταν έζησε μια ολόκληρη ζωή στις αμαρτίες!
Αν η αμαρτία είναι καλό πράγμα, να την κρατήσουμε ως το τέλος, αν όχι, γιατί να ζούμε σ' αυτή ως ενός σημείου;
Αυτό και πολλά άλλα έχουν να μας πουν στο σπουδαίο αυτό θέμα οι Πατέρες με τις θείες εμπνεύσεις τους και να μας προτρέψουν στη γλυκύτητα και την ανωτερότητα της πνευματικής ζωής και μάλιστα τώρα!
Γιατί το τώρα είναι αυτό που ζούμε. Το αύριο, σαφώς δεν το έχουμε δεδομένο, με τίποτα δεν μας ανήκει...