Στο βιβλίο αυτό ανιχνεύονται μορφές καλλιτεχνών που καλύπτονται από την αχλύ του χρόνου. Ο συγγραφέας προσπαθεί να τις ανασύρει από την ασαφή τους μορφή, προσδίδοντάς τους σάρκα και οστά έτσι, ώστε να γίνονται όσο το δυνατόν οικείοι. Μυθικές μορφές σχεδόν, οι ζωγράφοι, όπως ο Πανσέληνος και ο Ευτύχιος, συνεργάτης του Μιχαήλ Αστραπά, εισέρχονται στην ιστορία μέσα από τα έργα τους και αποκτούν συγκεκριμένη μορφή μέσα απ' τις αυτοπροσωπογραφίες τους. Το ίδιο επίσης ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος στα έργα του οποίου ο συγγραφέας ανιχνεύει αρκετές αυτοπροσωπογραφίες του που χαρακτηρίζουν την διαδρομή της ζωής του. Παράλληλα, μέσα από συγκρίσεις, θεωρεί μια πιθανή επίσκεψη του μεγάλου ζωγράφου στην Αθήνα κατά την μετάβασή του στην Βενετία.
Αλλά και στα άλλα δοκίμια επισημαίνεται η επιρροή της βυζαντινής ζωγραφικής, όπως στον Γάλλο ζωγράφο Matis και τα στοιχεία του ιμπρεσσιονισμού σε βυζαντινές τοιχογραφίες του 14ου αιώνα που συνδέονται με το κίνημα του γαλλικού ιμπρεσσιονισμού του τέλους του 19ου αι. - αρχών 20ού και με τα έργα του ζωγράφου Ρενουάρ.
Συνοπτικά, ο συγγραφέας βρίσκει τη μυστική σύνδεση της βυζαντινής ζωγραφικής με τη σύγχρονη όπου το θρησκευτικό συναίσθημα συνδέει διαφορετικές περιόδους της τέχνης και είναι μια τολμηρή ματιά, που συνδέει τις διαφορετικές χρονικές περιόδους στην τέχνη, δείχνοντας το ενιαίο σώμα της Τέχνης.