Κάτω από τον τίτλο "Τζούλια 2" στεγάζονται σε ένα τόμο δύο βιβλία του Γιάννη Ζέρβα: το έκτο του έργο "Τζούλια 2" και η επανέκδοση του πρώτου του βιβλίου "Τζούλια" (1981). Οι δύο αυτές ποιητικές αφηγήσεις έχουν κοινό κεντρικό άξονα την διερεύνηση της φύσης του έρωτα. Τις χωρίζει όμως περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα με όλες τις διαφορές στη γραφή, στην ψυχολογία και στα κοινωνικά δεδομένα που αυτό συνεπάγεται.

Η αρχική Τζούλια ήταν μια γυναίκα-μούσα σε ένα διαρκές παιχνίδι εμφανίσεων και εξαφανίσεων, ενίοτε παρούσα αλλά κυρίως φευγαλέα. Η σημερινή Τζούλια είναι απολύτως γήινη, σαφώς παρούσα, αλλά ανάμεσα σε αυτήν και στον ποιητή συσσωρεύονται τόσα φίλτρα της πραγματικότητας που τελικά κι αυτή κάπως του διαφεύγει. Ανάμεσα στην επιθυμία και στο αντικείμενο του πόθου στην πρώτη Τζούλια παρεμβάλλεται η νεανική εξιδανίκευση και οι αναστολές της. Στην "Τζούλια 2" επικρατεί μια πάλη ανάμεσα στη φαντασίωση και στην πραγματικότητα αλλά μέσα από μια διακαή επιθυμία συγχώνευσής τους. Ταυτόχρονα η "Τζούλια 2" είναι και μια τοιχογραφία της σύγχρονης Αθήνας. Οι εικόνες της πόλης οι οποίες στην πρώτη Τζούλια συνιστούν ουσιαστικά ένα οικείο εσωτερικό ημι-φανταστικό τοπίο, στην "Τζούλια 2" χαρακτηρίζονται από μια αναπόδραστη πραγματικότητα σε σημείο ωμότητας. Έτσι η ίδια η πόλη μετατρέπεται σε ένα ποιητικό τοπίο μέσα στο οποίο ο ποιητής είναι ουσιαστικά χτισμένος. Ενώ η Τζούλια είχε τη διάρθρωση μιας εκπομπής ραδιοφωνικού θεάτρου, η "Τζούλια 2", στο έπακρο μετα-ποιητική, μεταμοντέρνα, σαρκαστική και αυτο-αναφορική έχει τη διάρθρωση ενός κινηματογραφικού σεναρίου που ο αναγνώστης το παρακολουθεί σαν την περιπέτεια μιας εμμονής και συγχρόνως την περιπέτεια μιας ενηλικίωσης.

Το εξώφυλλο του βιβλίου φιλοτέχνησε ειδικά για την παρούσα έκδοση ο Ανδρέας Βούσουρας, και στην έκδοση περιλαμβάνεται ένα σχέδιο που είχε φιλοτεχνήσει το 1981 για την εικονογράφηση της "Τζούλιας" η μεταφράστρια Μελίνα Παναγιωτίδη.