Στο βιβλίο "Τουρκία και ανατολικά ζητήματα τόμος α', ο συγγραφέας πραγματεύεται σημαντικές πτυχές του Ανατολικού Ζητήματος από τον 18ο αιώνα έως τον Μεσοπόλεμο. Εξετάζοντας την αλληλοδράση ενδογενών και εξωγενών παραγόντων, παρουσιάζεται η μετάβαση από την πολυθρησκευτική, πολυεθνική, αλλά υπό την κυριαρχία του ισλάμ Οθωμανική Αυτοκρατορία στη νεότερη Τουρκία, η δημιουργίας νέων κρατών καθώς και ενός νέου διεθνούς συστήματος. Αναδεικνύονται πτυχές της αντιπαλότητας Τούρκων και Ελλήνων, ιστορικών πολιτισμικών-πολιτικών οντοτήτων που διατηρούν μακραίωνες σχέσεις.
Στη Μικρά Ασία, που οι διάδοχοι των Οθωμανών Τούρκων διεκδικούν ως πατρίδα τους, έζησαν επί αιώνες εθνότητες, με σημαντικότερες τους Έλληνες και τους Αρμενίους. Οι Νεότουρκοι επιδίωξαν την δημιουργία μιας "τουρκικής πατρίδας". Επωφελούμενοι των συνθηκών που δημιουργήθηκαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την ελληνική μικρασιατική εκστρατεία, εξαφάνισαν από την χερσόνησο τις χριστιανικές εθνότητες. Συνδυασμός διαδικασιών και συνέργεια παραγόντων, επέφεραν έξοδο από την Αυτοκρατορία και μετατροπή της εξισλαμισμένης Ανατολής σε πυρήνα ενός διάδοχου κράτους.
Στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922 το εθνικό τουρκικό κίνημα επικράτησε. Ο κεμαλισμός ακολούθησε πολιτική εξόντωσης και εξορισμού του ελληνικού στοιχείου. Παρά τη Συνθήκη της Λωζάννης, ενσωμάτωσε σε κάποιον βαθμό τις μειονότητες στην βίαιη δομή του τουρκικού κράτους. Χρησιμοποίησε οθωμανικούς μηχανισμούς για να δημιουργήσει ομοιογενές κράτος-έθνος. Ο στρατός και η κρατική γραφειοκρατία ανέλαβαν την τήρηση των θεμελιωδών αρχών του κεμαλισμού. Πλέον την μόνη απειλή για την ενότητα του τουρκικού κράτους εκπροσωπούσε το αγωνιζόμενο κουρδικό κίνημα.