Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες.


Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπλές συνεντεύξεις με τα στιγμιότυπα του τότε και του τώρα, η συγκίνηση, τα ερωτήματα και το πηγαινέλα στην Ιστορία, την αποσυντονίζουν.

Αφήνει την αυτονόητη πραγματικότητα και, με μοναδικό εργαλείο τις λέξεις, αποτυπώνει την κινούμενη άμμο κάτω από τα πόδια των ανθρώπων, τις τυχαίες ή οργανωμένες για τη συνείδησή τους διαδρομές.

Σε μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε πόλη αφού η ματιά της συγγραφέα εστιάζεται στα εσωτερικά τοπία των ηρώων.

Όμως εκείνη πού βρίσκεται μέσα στις αφηγήσεις της;