Οι "Τολμηρές πολαρόιντ" του Μαρκ Ρέιβενχιλ είναι ένας νοσταλγικός θρήνος για το τέλος της πάλης των τάξεων και το θρίαμβο του καταναλωτισμού.
Μέσα από τα μάτια του ο Νικ, που πέρασε 15 χρόνια στη φυλακή, καταδικασμένος για απαγωγή και απόπειρα δολοφονίας ενός καπιταλιστή, και τώρα στέκει εμβρόντητος μπροστά στις τεράστιες αλλαγές που συντελέστηκαν στα χρόνια αυτά, ιδεολογικά χαμένος, ξαναβλέπουμε κι εμείς από απόσταση τι έχει γίνει γύρω μας και μέσα μας.
Δοσμένη μέσα από σύντομα στιγμιότυπα, η διαδρομή του ανθρώπου αυτού, που τον τσάκισε η φυλακή και τον αποτελείωσε η ελευθερία, μέχρι την ένταξή του και την προσαρμογή του στην κοινωνία, είναι -τηρουμένων των αναλογιών- η διαδρομή της δικής μου γενιάς από τις επαναστατικές εξαγγελίες επί χούντας και μεταπολίτευσης στο σημερινό βόλεμα και τον εφησυχασμό. Με τις απαραίτητες εξαιρέσεις βεβαίως. Και κοντά σ' αυτή τη γενιά βλέπουμε και τους νεότερους, με την ιδεολογία του καταναλωτισμού, του "να περνάμε καλά", των σκουπιδιών -είτε λέγονται ecstasy είτε McDonalds είτε Big Brother-, τους νεότερους που αρνούνται να εμπλακούν συναισθηματικά, γιατί το θεωρούν αδυναμία!
Τον Μαρκ Ρέιβενχιλ τον απασχολούν θεατρικά η πολιτική και το σεξ. Όπως λέει ο ίδιος: "Το σεξ είναι ένα πολύ ωραίο θέμα για να γράφει κανείς. Συγκεντρώνει όλα όσα σχετίζονται με την εξουσία, την αγάπη και το φόβο. Επίσης μπορεί να είναι και κωμικό". Συμφωνώ απόλυτα, και γι' αυτό θέλησα να ανεβάσω αυτό το ευαίσθητο έργο.

(από το σημείωμα του σκηνοθέτη)